کاشت و عمل آوری میوه های مختلف باغی

گلابی آسیایی
Pyrus pyrifolia ( syn. Serotina )
گلابی از کوهها، تپه های پایه کوه، و فلات های آسیای مرکزی و آسیای جنوب غربی نشأت گرفته است. همراه با سیب، امروزه زردآلو ها، انگور ها، و میوه های کوچک مختلفی از لحاظ اقتصادی یا تجاری سودمند نمی باشند. گلابی آسیایی، احتمالاً در تپه های غربی چین نشأت یا سرچشمه گرفته است.
گونه های گلابی عموماً در درختان و جنگلهای آسیای جنوب غربی فراوان می باشند. گونه های گلابی به نظر قادر می باشند تا بدون دشواری زیادی با همدیگر پیوند زده شوند، و برخی از گلابی ها آسیایی عملاً هیبرید ها یا دورگه های مجتمعی بین P.pyrifolia، P. ussuriensis، و P. bretschneideri می باشند.




هلو
Prunus persica
گونه های Prunus نیایی که موجب بوجود آمدن بادام و هلو شده اند، احتمالاً مختص آسیای مرکزی می باشند. هلو های جنگلی چین، تغییر پذیری بزرگی را ، با میوه های یک دست، نوک دار، گرد، پوست قرمز، سفید، و گوشت میوه ی زرد یا سفید نشان می دهند. دو گونه ی دیگر، P. ferganensis آسیای مرکزی و P. mira آسیای غربی نیز، میوه های خوراکی دارند، ولی آنها نامرغوب تر از هلو می باشند.
تقریباً همه ی جوانه های هلو، میوه های ارزنده ای را تولید می کنند، و طولی نمی کشد که میوه دهی کنند، از اینرو روستایی ها میوه های بزرگتر و خوش طعمی را بر می گزینند که خیلی زود میوه ها را حاصل می کنند. تاجران در جاده ی ابریشم، هلو را از چین تا کشمیر و سرتاسر کوههای آسیایی تا عراق ( که در زمان های خیلی قدیم با نام ایران شناخته می شد ) بردند. زمانی که به ایران و کشورهای مجاور رسید، شناخته نشده بود، ولی طولی نکشید که بومی آنجا شد. حدود 3400 سال پیش، در اسناد مصری از آن نامبرده شده بود، هرچند آن می بایستی به زمانهایی قبل از آن زمان می رسید. گسترش تا اروپا از طریق آسیای جنوب غربی و خاورمیانه، حتمی و غیر قابل اجتناب بود. هلو، احتمالاً توسط الکساندر کبیر، بعد از جنگ های حماسی در آسیای مرکزی، وارد یونان شده است. اروپایی ها بر این عقیده اند که هلو متعلق به ایران بوده است، بنابراین این میوه را چینی، persica نامیده اند که به معنای ایران یا پرشیا می باشد. هلو از اروپا توسط مکتفشان و مهاجر نشینان اسپانیایی و پرتقالی قرن های شانزدهم تا هفدهم، به دنیای جدید وارد شد. به طور قابل توجهی، اسپانیایی ها هلو را وارد نواحی شمالی فلوریدا، یا سواحل جرجیای ایالات متحده کردند.
هلو ها میوه های نسبتاً یکروزه و بی دوام فصل تابستان می باشند. یک هلو حدود 5 درصد از حد اقل نیاز روزانه ی یک فرد بزرگسال به نیاسین ( B3 ) را تأمین می کند. هلو های تازه و کنسرو شده، تقریباً همان مقدار ویتامین A را دارا می باشند، بر خلاف یک هلوی با اندازه ی متوسط که حدود 530 واحد بین المللی یا IU را داراست.

آناناس

Ananus communis
برخی راجع به آناناس این تصور را دارند که آناناس برگرفته از گونه ی Ananus حوزه ی گرمسیری پاراگوئه یا Parana می باشد. نیاهای جنگلی A. bracteatus، A. paraguezensis، و Pseudananas sp ی مناطق گرمسیری آمازون، همگی میوه های خوردنی، اما دانه دار دارند. مردم بومی مناطق گرمسیری آمریکا، آناناس را با کاشتن شاخه های نورسته و تاج گذاری به مدت خیلی طولانی، پرورش می دادند. آناناس های خود بارور تغییر پذیر، به طور عجیبی به مقدار 3000 دانه ی سخت دارند. مردم این را می دانند، آنها فورم های بی دانه را ترجیح می دهند، آنها مقدمتاً این گونه ها را گسترش می دهند. در حقیقت مردم بومی آمریکای جنوبی، واریته هایی را با رنگ گوشت متفاوت، مقدار اسیدیته ی متفاوت، و طعم و مزه ی متفاوت، انتخاب کردند.
آناناس ها به خوبی نگه داشته می شوند، بخاطر اینکه شیوه های فرآوری انبوه آنها نسبتاً ارزان است.
اکثر واریته ها، منبع سرشاری از ویتامین C می باشند. آناناس های کنسرو شده به هنگام فرآوری، حدود یک سوم محتوی ویتامین C خود را از دست می دهند، اما هنوز حاوی مقدار مفیدی می باشند. کم و بیش تفاوت های گوناگونی در رابطه با مقدار ویتامین C وجود دارد، آناناس ملکه ویکتوریا یا Queen Victoria، حدود 24 میلی گرم در هر 100 گرم ویتامین C دارد، و واریته ی Del Monte Gold، حدود 53 میلی گرم در هر 100 گرم ویتامین C دارد، که باعث می شود که این واریته ی منحصر بفرد، منبع سرشاری از ویتامین C شود.
آناناس حاوی آنزیم بروملاین می باشد. قرص های بروملاین ( از شاخه ی گیاه آناناس عصاره گیری شده است )، با این ادعا که آنها به مبارزه با بیماریهای قلبی، ورم مفاصل، و سایر بیماریهای مختلف کمک می کنند، در داروخانه ها به فروش می رسند. دانشمندان، قرص ها را بر اساس میزان بروز عفونت غدد پستانی در گاو ها ( ورم پستان ) مورد آزمایش قرار دادند، و روی هم رفته فهمیدند که آنها میزان سلولهای گلبولهای سفید ( سیستم ایمنی طبیعی که به آلودگی های مزمن واکنش نشان می دهد ) را به میزان یک سوم کاهش می دهند. این که بروملاین ها چطور عمل می کنند هنوز معلوم نشده است، اما دانشمندان بر این عقیده اند که آنزیم ها، همچون prostoglandins، مانع ترکیب مواد اشتعالی در بدن می شوند.

توت فرنگی
Fragaria ananassa
چهل گونه یا گونه های بیشتری از توت فرنگی، همگی کم یا بیش خوردنی می باشند، و یکی از شایع ترین آنها یعنی F vesca، توت فرنگی درختی، در آفریقای شمالی یافت می شود. هر جا که ما در نواحی معتدل سیر کردیم، توت فرنگی های درختی و علفی یافت می شد. بهترین آنها، F. vesca، F. viridis، و F.moschata بودند. توت فرنگی های علفی همانطور که از نامشان بر می آید، بزرگتر از فورم های موجود توت فرنگی های درختی یا چوبی اروپایی نمی باشند، ولی طعم و رنگ متفاوتی دارند. تماماً اندکی از واریته ها از این دیباچه ها برگزیده شده اند، و آنها همگی به خوبی در میان باغ های امروزی گسترده شدند.
میوه ی توت فرنگی، در کل منبع سرشاری از اسید پانتوتنیک ویتامین B نمی باشند، اما مقدار سودمند و مفیدی از آن را دارا هستند. نصف یک توت فرنگی خوراکی، تقریباً یک سوم از حداقل نیاز روزانه ی یک فرد بزرگسال را تأمین می کند.
توت فرنگی ها مقدار خیلی مناسبی از ویتامین C را دارا می باشند؛ پنج عدد توت فرنگی، بهتر از نصف آن، نیاز روزانه ی یک فرد بزرگسال را تأمین می کند.
توت فرنگی ها حاوی لیکوپن ( یا کاروتنوئید فعال در گوجه فرنگی ها ) نمی باشند، بنابراین با توجه به اینکه این ماده در آنها هنوز شناسایی نشده است، مواد دارویی گیاهی طبیعی منحصر به توت فرنگی ها، عهده دار کار های حفاظتی می باشند.

خربزه، طالبی
Cucumis melo
چند گونه از جنس Cucumis در آفریقا وجود دارد و خربزه ی جنگلی که انسانها سرانجام خانگی کردند، مختص نواحی گرمسیری sub Saharan آفریقای شرقی می باشد. باور بر این بود که نسبت به سایر محصولات کمی دیر خانگی شده باشد، اما وقتی که خانگی شد، فورم های زیاد و متغیری بوجود آمد. آن در فصل های خشک و طولانی نقاطی از هند و جنوب غربی آسیا نتیجه بخش بود. در حقیقت، آن در هند خانگی شد، و هند به عنوان دومین کانون گونه های جنگلی در نظر گرفته شد. از آسیای جنوب غربی، تا یونان وایتالیا و همه ی نقاط تاریخی مدیترانه ای ، گسترش یافت.
خربزه ها قیمت مناسبی دارند و در کشور هایی که دارای نواحی آب و هایی مختلف می باشند، در دسترس و موجود می باشند؛ مثل مناطقی مانند استرالیا و ایالات متحده. حال آنکه که تاریخ مصرف خیلی طولانی ندارند، واریته ها با پوست تنومند مناسبی به بار می آیند تا فواصل زیادی ترانزیت شوند. گوناگونی و پیچیدگی طعم، اندازه، رنگ گوشت میوه و بافت، خربزه را یکی از جالب ترین و دلچسب ترین میوه هایی می کند که وجود دارد. آن همچنین منبع مهمی از برخی مواد مغذی می باشد.
مقدار پتاسیم زیادی دارند، خربزه های سنگی/ طالبی ها، منبع سرشاری از ویتامین A می باشند، آنها دومین منبع از بهترین منابع تمامی میوه هایی می باشند که در این متن ذکر شده اند، با 3224 واحد بین المللی قابل ملاحظه ای در هر 100 گرم می باشند. علاوه بر این، سرو معمولی این خوراکی که حدوداً نیمی از نیاز روزانه ی ویتامین C یک فرد بالغ را برآورده می کند، آنها را منبع خیلی مناسبی از ویتامین C می سازد.
کیوی
Actinidia deliciosa, A. chinensis, A. arguta

کیوی ها یکی از خوراکی های با تراکم تغذیه ای بالا می باشند. غلظت های بالاتری از ویتامین ها و کانیها در هر کالری، نسبت به اکثرمیوه های دیگر دارند. مهمتراز همه، شاید، یک کیوی حدود 115 درصد از USRDA را برای ویتامین C تأمین کند. کیوی ها منبع فوق العاده ای از این ویتامین می باشند. ویتامین C می تواند تا حد زیادی توانایی بدن ما را در جذب و استفاده از آهن بهبود دهد، و یک کیوی حدود 2 درصد از USRDA را برای آهن دارا می باشد.
یک میوه همچنین در حدود 14 درصد از نیاز folate ( B کمپلکس، اسید فولیک ) روزانه ی افراد بالغ را آزاد می کند. بر فرض بهترین منابع folate، سبزیجات یا گیاهان برگ دار سبز، نوعاً 50 درصد از folate خودشان را به هنگام پخت و پز از دست می دهند. Folate کیوی ( معمولاً بدون پخت و پز خورده می شود )، با ارزش تر از آن است که نخست ظاهر می شود.
محتوی پتاسیم، چهارمین چیز وافر هر میوه ی خانگی می باشد ( 332 میلی گرم در هر 100 گرم ). محتوی کلسیمی یک کیوی، از قرار 25/2 درصد میزان مجاز روزانه ی توصیه شده ی ایالات متحده، خیلی زیاد نمی باشد، ولی بیش از همه ی میوه ها، به استثنای اندکی از آنها می باشد. مقادیر عناصر غذایی کم مصرف کروم که در تغذیه ی انسان مورد نیاز است، محرز و ثابت نشده است ( کروم نقشی در ضربان قلب، و بکار بردن کربو هیدرات در بدن دارد. آن ممکن است عاملی در جلوگیری از دیابت و بیماریهای قلبی باشد ). یک کیوی، بطور متوسط 17/0 میلی گرم از کروم را دارا می باشد. در حالی که کیوی ها نظر باینکه دارای مقادیر مفیدی از ویتامین E می باشند، این ویتامین در بذر های ریز موجود می باشد.

پرتقال
Citrus sinensis
فورم های نیایی جنگلی پرتقال های شیرین پیدا نشده است. قابلیت خوردن، همچون دسته ای در مرکبات گسترش یافت. پرتقال شیرین، یکی از بهترین ها می باشد. نخستین نگارش های تاریخی پرتقال، در نوشتجات چینی 4400 سال پیش می باشد.
با بوجود آمدن توافق زراعی و داد و ستد زمین و دریا بین اروپایی ها، دریای مدیترانه از جنوب غربی تا جنوب آسیا تا چین بزرگتر شد که موجب گسترش پرتقال در تمامی این مناطق شد. مکتشفان اسپانیایی و پرتقالی، در قرن های 15 و 16، پرتقال را به مستعمرات جهان جدید در جزایر کارائیب و آمریکای جنوبی بردند. اواخر، در قرن هجدهم، کشت مرکبات در فلوریدا پیش از این برقرار شده بود، و فقط وارد کالیفرنیا شد. پرتقال در قرن نوزدهم، توسط مهاجرنشینان بریتانیایی وارد استرالیا شد و و کمی بعد، از استرالیا وارد نیوزیلند شد.

یک پرتقال، حدود 20 درصد از نیاز روزانه ی folate یک فرد بالغ را برآورده می کند، بعلاوه، منبع سرشاری از ویتامین C می باشد. یک پرتقال، درست بیش از مقدار خوراک کامل روزانه ی توصیه شده ی ایالات متحده را تأمین می کند ( 60 میلی گرم برای هر بزرگسال ).
پرتقال ها دارای مواد دارویی گیاهی طبیعی به نام مونو ترپن ها در پوست خود می باشند که هم سلولها را در برابر سرطانی شدن حفظ می کنند، و در مقابله و مبارزه با سرطانهای موجود کمک می کند. حداقل، نظرباینکه این امر روی موشهای آزمایشگاهی مورد مطالعه قرار گرفته است، اما دلیلی مبنی بر تصور اینکه، این مواد دارویی در انسان مؤثر نخواهند بود، وجود ندارد. یک مونو ترپن، d-limonene، شامل بیش از 90 درصد چربی در پوست پرتقال می باشد.
آزمایشات اخیر انجام شده روی میزان تأثیر آنتی اکسیدان های میوه های بازرگانی متعددی، پرتقال را در اثر بخشی علیه فرآیند های اکسیداتیو مضر در سلولها، در رده ی پنجم قرار داد. دانشمندان اخیراً بیوفلاونوئید های متعددی را از مرکبات شناسایی کرده اند که مانع برخی آنزیم های P450 سیتوکروم می شود. یک آنزیم سیتوکروم P450 1B1، می تواند دود سیگار، مواد ضد آفت و سایر مواد را در بدن انسان فعال کند تا سرطانزا بشوند.
لیمو ترش
Citrus limon
لیمو از گیاهان نیایی، احتمالاً در آسیای جنوب شرقی بوجود آمده است. لیموی کشت شده یا محیات، احتمالاً هیبرید طبیعی از دو گونه ی جنگلی می باشد، بیش از همه محتمل بر لیمو ترش C. aurantifolia و لیموی C. medica می باشد. برخی بر این باورند که آن منحصراً از گونه های نیایی C. medica بوجود آمده است. نخستین اشارات ذکر شده از لیمو، در یک نوشته ی سانسکریت در هند، از 2800 سال پیش بود. در عصر میانی، لیمو همراه با کانال های کشتیرانی از خاورمیانه به اسپانیا و آفریقای شمالی رفت. اسپانیایی ها و پرتقالی ها خیلی زود آنرا به مستعمرات خود در آمریکای جنوبی و دریای کارائیب وارد کردند.
لیمو ها دارای مواد دارویی گیاهی طبیعی به نام مونوترپن در پوست خود می باشند که هم از سلولها در برابر سرطانی شدن آنها محافظت می کند، و هم به مقابله و مبارزه با سرطان های موجود کمک می کند. حد اقل، نظر باینکه این امر در موشهای آزمایشگاهی مورد مطالعه قرار گرفته است، اما دلیلی بر این تصور وجود ندارد که این مواد دارویی درانسان مؤثر نخواهند بود.
انجیر
Ficus carcia
انجیر مختص نواحی جنوبی عربستان می باشد.F. vogelii گونه ای از آفریقای گرمسیر و بعلاوه نواحی شرقی آفریقای جنوبی می باشد. آن، میوه های زرد و کوچک خود را در جنگلهای ساحلی، در زمین های شنی، و نیز در محل های باتلاقی، تولید می کند. میوه های سبز مایل به زرد بی طعم و مزه ی F. soldanella ی آفریقای جنوبی وجود دارد که کوچک می باشند.
گونه ی دیگری از انجیرها، انجیر مصری F. sycomorus، در مصر و کشور های مدیترانه ای شرقی رشد پیدا کرده اند. میوه ها گلابی شکل ، شیرین و اندکی معطر هستند، اما آنها در رتبه ی پائین تری از انجیر معمولی قرار دارند.
انجیر ها زمانی که می رسند خیلی نرم می شوند، بنابراین فروش آنها بعنوان یک میوه ی تازه، خیلی مشکل می باشد. اکثر میوه های انجیر خشکانده می شوند.

انجیر های خشکیده ی تجاری ( که بوسیله ی سولفور دی اکسید و پتاسیم سوربات مورد عمل قرار گرفته اند ) یکی از بالاترین مقدار پلی فنول ها را دارا می باشند.
در حالی که انجیر بعنوان منبعی از ویتامین C ارزیابی نمی شود، انجیر ها یکی از بالاترین میزان کلسیم هر میوه ی معمول را دارا می باشند ( 35 میلی گرم در هر 100 گرم )، و انجیرهای خشک حقیقتاً مقدار سودمندی دارند- 146 میلی گرم در هر 100 گرم.
زردآلو
Prunus armeniaca

زردآلو بعد ها به غرب آمد. تصور می شده که توسط الکساندر، به یونان آورده شد. زردآلو از یونان به ایتالیا رفت، جایی که Pliny آنرا منسوب به آلوی ارمنستانی کرده بود؛ و سرانجام در حوالی سال 1540، وارد باغهای نجیب زادگان انگلیسی شد. درخت ها از انگلستان توسط مستعمره نشینان به مستعمره های جدید امپراطوری انگلیس، یعنی آمریکا، استرالیا، آفریقای جنوبی و نیوزیلند برده شدند.
محصولات امروزی به ما میوه های بزرگتر، روشنتر، و احتمالاً با مقدار زیادی ویتامین A می دهند. بطور عجیب و غریبی، هیچ تلاشی مبنی بر اینکه هسته های شیرینی را در غرب برگزینند، انجام نشده بود، بنابراین هسته های زائد حاصل از کنسرو سازی و خشک کردن میوه، احتمالاً جهت عصاره گیری روغن مورد استفاده قرار می گرفت. شیوه های جدیدی در پرورش گیاهان بوجود آمد تا دورگه های خیلی جالبی را بین زردآلو ها و آلو ها ایجاد کنند. برخی از این ها خوراکی های خیلی خوبی بودند.
گلهای زردآلو، خیلی راحت با سرمازدگی آسیب می بینند، و گیاه واقعاً به یک فصل رویشی نسبتاً گرم و خشک نیاز دارد. این موضوع، مناطقی که زردآلو می تواند در آنجا رشد کند را محدود می کند، و علاوه بر این، بر خلاف سیب، آنها نمی توانند ماهها و ماهها انبار شوند. این به این معنی است که تولید زردآلو همیشه با محدودیت مواجه است.
میوه های خشکیده و کنسرو شده ی نزدیکی حوزه ی طبیعی آنها، خیلی با ارزش می باشند و ارزش غذایی آنها نیز زیاد می باشد.
زردآلو ها نمی توانند به عنوان منبع عمده ای از ویتامین C در نظر گرفته شوند ولی، منبع سرشاری از ویتامین A( مثل کاروتن ) می باشند. 35 گرم زردآلو، 914 واحد بین المللی از ویتامین A را داراست که این، آنها را سومین منبع غنی از ویتامین A ی همه ی میوه های تجاری معمول می کند که در این صفحه نوشته شده است. زردآلو های کنسرو شده، همچنین منبع سرشاری از ویتامین A می باشند. یک زردآلوی کنسرو شده، تقریباً نصف محتوی یک میوه ی تازه را داراست. زردآلو ها همچنین پتاسیم زیادی دارند.

منبع : http://keshavarzyar.ir